5 cech stylu loftowego

1. Po pierwsze przestrzeń – nawet mimo małego metrażu

Najbardziej charakterystyczną cechą stylu loftowego jest typowa dla przemysłowych budynków duża, a przede wszystkim otwarta i jasna przestrzeń. W cenie są wysokie sufity, liczne spore okna lub przeszklenia, antresole oraz płynne przejścia między pomieszczeniami. Jeszcze lepiej, gdy sufitów w ogóle nie ma, a zamiast nich pozostają widoczne surowe belki stropowe. Oczywiście nie każdy może pozwolić sobie na duży metraż i to nie o niego chodzi, ale o takie urządzenie wnętrza, żeby stwarzało wrażenie maksymalnie przestronnego. Podstawą projektu mieszkania w tym stylu jest więc połączenie choć kuchni i salonu. A jeśli pozwalają na to warunki techniczne, sypialnię czy gabinet warto urządzić na antresoli.

Efekt płynnego przejścia między pomieszczeniami i otwartość przestrzeni osiągniemy wieloma zabiegami m.in. poprzez usunięcie zbędnych ścianek działowych, rezygnację z progów i system drzwi przesuwnych, który też pozwoli zaoszczędzić sporo miejsca. 

2. Po drugie surowe materiały – beton, cegła, drewno i metal

Stare XIX-wieczne fabryki, w których narodził się styl loftowy, powstawały głównie z cegły, później też z betonu, a ich wnętrza zwykle nie były w żaden sposób wykończone – stąd też surowe ceglane bądź betonowe ściany. Budynki pełniły funkcję użytkową, a przedsiębiorczy, często prywatni przemysłowcy z pewnością dążyli także do obniżenia kosztów: pokrycie stropu sufitem z pewnością więc nie należało do priorytetów. Duże obiekty pozbawione ścian działowych wymagały wzmocnienia filarami i belkami, a ze względu na charakter budynków pojawiały się w nich różne konstrukcje i instalacje.

Naturalnie dzisiaj trudno wyobrazić sobie życie w tak surowych pomieszczeniach, ale przynajmniej częściowo ceglane lub betonowe ściany to wyznacznik stylu loftowego. A taki efekt pozwalają uzyskać nowoczesne ścienne okładziny, płyty z betonu architektonicznego, ceramika czy nawet tapety. Na suficie można zamontować imitacje belek stropowych, zbędne ściany działowe zaś „okroić” i obłożyć surowymi płytami betonowymi albo całkowicie usunąć i zastąpić minimalistycznymi filarami stalowymi lub drewnianymi. Jeśli da się to zrobić estetycznie (i bezpiecznie), warto również zostawić na widoku część instalacji – rury oraz kable dodadzą wnętrzu industrialnego charakteru, podobnie zresztą jak stalowe poręcze i barierki. 

3. Po trzecie minimalizm – czyli mniej znaczy więcej

Styl loftowy oznacza również ograniczenie wyposażenia, wystroju wnętrza do niezbędnego minimum. Pozwala to zachować przestronność, otwartość i surowość przestrzeni. Meble i sprzęty powinny być przede wszystkim funkcjonalne. Jednak nie oznacza to wcale, że „treść” jest ważniejsza od formy, choć ma to sprawiać takie wrażenie. Meble w stylu loftowym często łączą metal, np. stalowe obramowania, nóżki i uchwyty (zwykle też pomalowane na czarno), z surowym, „niewykończonym” drewnem. Wszelkie jego „defekty”, takie jak widoczne sęki, ubytki, przebarwienia czy nierówności, działają wyłącznie na plus. Powinny być też maksymalnie proste, a więc pozbawione intarsjowanych czy snycerskich ornamentów oraz ozdobnych uchwytów. 

Charakterystyczne dla tego stylu są np. regały stylizowane na magazynowe czy stoły z litego surowego drewna z wyciętymi albo poszarpanymi krawędziami, na metalowych stelażach lub nogach – przypominające stare zużyte stoły robocze. Tę surowość formy dobrze przełamują luksusowe materiały i designerskie, artystyczne projekty mebli.

4. Po czwarte przemysłowe akcenty – dodatki w stylu industrialnym

Minimalizm, „starość” i „zużytość” dotyczy nie tylko wyposażenia i mebli, ale również wszelkich dodatków. W stylu loftowym próżno szukać ozdobnych firanek oraz zasłon: zamiast nich pojawiają się raczej proste rolety, jeśli okna w ogóle wymagają zasłonięcia. Ważnym elementem wystroju są za to lampy – z reguły duże, wiszące, z metalowymi abażurami bądź wręcz przeciwnie: z wyeksponowanymi wielkimi i stylizowanymi na starodawne żarówkami. Nierzadko wnętrze zdobi nawet oświetlenie imitujące przemysłowe reflektory. Całości dopełniają gadżety, np. zegary, kosze na drobiazgi i kwietniki stworzone z metalowych elementów przypominających części maszyn lub ze starych kabli, prętów czy rur.

5. Po piąte artystyczny duch – kreatywność i wolność

Styl loftowy tworzyli przede wszystkim artyści. Trend rozkwitł w latach 50. w Nowym Jorku – stare, niskoczynszowe pomieszczenia poprzemysłowe zaadaptowała bohema artystyczna; w lofcie mieszkał m.in. Andy Warhol. Dlatego też nie ma tutaj sztywnych reguł. Projekt wnętrza ogranicza tylko wyobraźnia twórcy. A minimalizm i surowość nie przekreślają zabawy formą, inspirujących kontrastów i śmiałego eklektyzmu: łączenia różnych stylów. Kropką nad i wystroju loftowego stają się dzieła sztuki współczesnej z nurtu np. pop-artu, op-artu i abstrakcji, grafiki warsztatowe czy artystyczne fotografie. Warto też zadbać o rękodzieło i designerską ceramikę pasującą do stylu industrialnego, np. „betonowe” misy czy kubki. Jako ozdoby genialnie spiszą się stare maszyny (np. pisarskie, przędzalnicze) lub ich elementy np. koła zębate. 

Niezależnie od wybranego stylu aranżacji wnętrze jest dla ludzi – jego mieszkańców albo użytkowników. To oni mają czuć się w nim dobrze, więc punktem wyjścia zawsze są ich potrzeby i upodobania. Styl loftowy jest pod tym względem elastyczny: możesz śmiało wybrać z niego tylko te elementy, które wpisują się w Twój gust.