Wąski Dunaj 10 – historia pięknej kamienicy Rokicińskiej
Warszawska kamienica położona przy ul. Wąskiego Dunaju 10 (narożnik Szerokiego Dunaju 2) znana jest pod nazwą kamienicy Rokicińskiej oraz Domu Szewców. Był to dom cieśli Michała Rokitki wzmiankowany w 1509 roku. W latach kolejnych mieszkał tutaj również Stanisław Kolakowski, doktor fizyki i medycyny.
Na początku XVI wieku wzniesiona została kamienica murowana. Miała ona fasadę od ul. Wąskiego Dunaju. Od ul. Szerokiego Dunaju znajdowało się podwórko. Najprawdopodobniej budynek był piętrowy. Niestety, kamienica spłonęła przed 1618 rokiem. Wówczas trafiła w ręce cechu szewców i została odbudowana.
Większą przebudowę przeprowadzono pod koniec XVII wieku lub na początku XVIII wieku. Wówczas to budynek został przedłużony na całą głębokość działki. Kamienica zyskała trzyosiową fasadę oraz ośmioosiową elewację od strony ul. Szerokiego Dunaju.
Na początku XVIII wieku kamienica Rokicińska ponownie trafiła do prywatnego właściciela – Walentego Sitowskiego, a następnie Jana Chryzostoma Kostrzębskiego. Przez cały ten czas parter budynku zajmowały jatki szewskie.
Kolejna znacząca rozbudowa miała miejsce w 1782 roku. Kamienica zyskała dodatkową kondygnację, a obie jej elewacje ujednolicono. Pod koniec XVIII wieku stała się własnością Zgromadzenia Szewców Warszawskich.
W 1944 roku budynek został zniszczony. Zachowały się jedynie piwnice oraz elewacje ze strony gzymsu wieńczącego. W latach kolejnych, do 1954 roku, kamienica Rokicińska była odbudowywana. Za projekt w tym czasie odpowiedzialny był Tadeusz Żurkowski. Czterokondygnacyjny budynek zachował układ parteru, pozostałe wnętrza zostały zaprojektowane na nowo. Z zewnątrz jej wygląd pozostał zbliżony do tego z czasów sprzed zniszczenia.
Kamienica przy ul. Wąskiego Dunaju 10 od końca XVIII wieku pozostaje w rękach cechu szewców.
Wyjątkowa elewacja kamienicy Rokicińskiej
Klasycystyczna elewacja kamienicy Rokicińskiej uznawana jest za jedną z ciekawszych na Starówce. Mimo to niewiele osób zdaje sobie sprawę z tego, że na budynku znajdują się ilustracje przedstawiające proces produkcji butów (figuralny sgraffit). Nic tak nie podkreśla charakteru Domu Szewców, jak sceny rodem z warsztatu szewskiego. Zostały one wykonane w 1954 roku.
Od strony ul. Wąskiego Dunaju fasada jest trzyosiowa. Charakteryzuje ją boniowane przyziemie oraz pionowe pasy. Dwa otwory wejściowe utrzymane w kształcie prostokątów z trójkątnymi przyczółkami. Taki sam przyczółek można również zauważyć nad środkowym oknem na pierwszym piętrze.
Od strony ul. Szerokiego Dunaju elewacja jest ośmioosiowa. Znajdują się na niej pionowe wklęsłe płyciny (niegdyś były wypukłe) pomiędzy przęsłami. Wyróżnikami są również opaski kordonowe. Okna wyższych kondygnacji oraz gzyms wieńczący zostały wykończone tak samo, jak na fasadzie. Budynek pokrywa dach trójspadowy.
Muzeum Cechu Rzemiosł Skórzanych – Dom Szewców obecnie
Obecnie wewnątrz kamienicy Rokicińskiej znajduje się Muzeum Cechu Rzemiosł Skórzanych im. Jana Kilińskiego. Zostało ono otwarte w styczniu 1973 roku. Misją muzeum jest pokazanie, jak była zorganizowana praca w warsztatach rękodzielniczych obrabiających skórę.
W budynku znajdują się dwa warsztaty – szewski i rymarski. Wewnątrz można znaleźć narzędzia, które były wykorzystywane w XIX wieku. Ponadto na zwiedzających czekają obrazy pokazujące wnętrza warsztatów w XV-XX wieku oraz Status Cechu Rymarzy podpisany przez króla Stanisława Augusta Poniatowskiego.
Jak przystało na Muzeum Cechu Rzemiosł Skórzanych, nie może tu również zabraknąć wyrobów skórzanych m.in. pozyskanych podczas badań archeologicznych prowadzonych podczas odbudowy Starówki. Ciekawym atrybutem są miniaturki obuwia noszonego w pierwszej połowie XX wieku.
Muzeum Cechu Rzemiosł Skórzanych mieści się w kamienicy Rokicińskiej. Jest to miejsce mocno związane z historią warsztatów rękodzielniczych. Warto zwrócić uwagę, chociażby na ciekawą elewację ozdobioną scenami z życia szewców. W wolnej chwili warto poświęcić nieco czasu na zwiedzenie znajdujących się w budynku ekspozycji.
wszystkie artykuły
