Potrzebny program antykryzysowy

Najnowsze dane GUS za 7 miesięcy potwierdzają, że kryzys w budownictwie mieszkaniowym gwałtownie przyspiesza. Jeszcze siłą rozpędu oddano w miesiącach styczeń – lipiec o 7,1 proc. więcej mieszkań niż w analogicznym okresie ubiegłego roku, ale pozostałe wskaźniki potwierdzają ostre – chciałoby się powiedzieć dramatyczne – hamowanie. Liczba nowo rozpoczynanych mieszkań zmniejszyła się aż o 28 proc. W tym samym czasie wydano prawie o 23 proc. mniej pozwoleń na budowę.

Aktywność inwestycyjna na rynku mieszkaniowym zamiera. Każdy – no, może poza politykami – wie, że w perspektywie kilku lat musi się to odbić na liczbie mieszkań oddawanych do użytku. Jak się nie rozpoczyna, to nie będzie czego kończyć. Dane statystyczne potwierdzają, że pozornie niezły jeszcze wynik w liczbie oddawanych mieszkań zawdzięczamy deweloperom, którzy w kilku największych aglomeracjach siłą rozpędu oddali o ponad 20 proc. więcej mieszkań dla bogatszej części społeczeństwa. Ale ten rynek też się kończy. W okresie siedmiu miesięcy inwestorzy ci rozpoczęli o 52 proc. mniej nowych mieszkań i wystąpili o 36,3 proc. mniej pozwoleń na budowę. Spadek liczby budowanych mieszkań w politycznie uśmierconej spółdzielczości mieszkaniowej jest tragiczny.

W budownictwie społeczno-czynszowym oddano o 20,5 proc. mniej mieszkań, chociaż wydaje się to niemożliwe, bo od dawna było to śladowe budownictwo (w całym ubiegłym roku oddano średnio mniej niż jedno mieszkanie socjalne na gminę). W innych państwach ochrona i pobudzanie rynku mieszkaniowego było sposobem na spowolnianie kryzysów gospodarczych, w Polsce oczywiście musi być odwrotnie. Nadal nie ma żadnego programu antykryzysowego w budownictwie. Nie ma żadnej kompleksowej polityki mieszkaniowej. Niedawne badania NIK, wskazujące na poważne zaniedbania rządu w tych sprawach, zostały przemilczane i ukryte głęboko w szufladach rządzących.

Autor: Roman Nowicki

Źródło: Kongres Budownictwa, 2009.08.24