Jaki klej – w proszku czy w paście?

Kleje do płytek ceramicznych oferowane są obecnie w dwóch postaciach - suchych mieszanek, które przed użyciem należy połączyć z wodą, i gotowych past. Piszemy, na co należy zwrócić uwagę, wybierając dany rodzaj kleju.
Podstawowa różnica pomiędzy klejami sprzedawanymi w postaci pasty a suchymi zaprawami klejącymi wynika z rodzaju spoiwa użytego do ich produkcji. W suchych zaprawach spoiwem jest najczęściej cement, natomiast do klejów w postaci pasty stosuje się wodne dyspersje polimerów. Ten czynnik wpływa na różnice w przeznaczeniu poszczególnych typów klejów. Kleje dyspersyjne są z reguły klejami elastycznymi, posiadającymi doskonałą przyczepność, więc idealnie nadają się do przyklejania płytek na podłoża odkształcalne, takie jak płyty gipsowo-kartonowe, oraz na podłoża „trudne” – na przykład na powierzchnie starej glazury lub płytek PCV. Różnica w użyciu występuje tylko na etapie ich przygotowania: kleje dyspersyjne produkowane są w postaci gotowej do użycia, suche zaprawy natomiast najpierw trzeba zmieszać w odpowiedniej proporcji z wodą.
Zdecydowanie większą popularnością na rynku cieszą się suche zaprawy klejące. Powód jest oczywisty – cena kleju dyspersyjnego jest dużo większa niż zaprawy cementowej. A ponieważ do klasycznego przyklejania płytek – na przykład w łazience lub kuchni – zaprawy cementowe nadają się znakomicie, klej dyspersyjny przegrywa na tym polu. Bywają jednak wypadki, że zastosowanie kleju dyspersyjnego jest nieodzowne. Najbardziej prozaiczną sytuacją jest brak dostępu do wody. Warto również zainwestować w klej dyspersyjny, gdy mamy zamiar przykleić glazurę na innym podłożu niż mineralne, czyli na podłożu, którego przyczepność może być ograniczona. Kleje w paście, ze względu na niewielkie opakowania, sprawdzają się również przy drobniejszych naprawach, jak wymiana kilku płytek, czy na przykład mocowanie płytek na parapetach i blatach.
Przykładem kleju dyspersyjnego jest klej Atlas Bis. Przeznaczony on jest do przyklejania na powierzchniach ścian płytek ceramicznych (glazura, klinkier, mozaika porcelanowa) oraz płytek z kamienia naturalnego (np. marmuru) i aglomeratów kamiennych. Nadaje się również do mocowania na ścianach i sufitach płyt i kasetonów styropianowych. Doskonale sprawdza się na takich podłożach, jak: tynk cementowy, cementowo-wapienny, beton, płyta gipsowo-kartonowa. Stosowanie tego kleju zalecane jest szczególnie przy wykonywaniu okładzin na podłożach z materiałów drewnopochodnych – na przykład sklejki, płyty wiórowej (z wyłączeniem materiałów lakierowanych) oraz na powierzchni starej glazury. Można go używać wewnątrz budynku, stosując warstwę sklejenia o grubości 2-8 mm. Jego zaletą jest możliwość stopniowego wykorzystywania go przez cały okres przydatności do użytku, tj. 12 miesięcy od daty produkcji.